Mocny jak zawsze P.O.D w swoich riffach gitarowych jak i przesłaniu tekstu woła w piosence..
„Żyjemy i umieramy..Zważywszy na wiarę i strach..Kiedy mój czas się kończy..Gdzie pójdę stąd?Gdzie pójdę stąd?”Lost in Forever
Jednym z elementów naszego pielgrzymowania pozostaje czekanie, czy nam się to podoba czy nie…Ciągle na coś czy kogoś czekamy..A potem ciarki na plecach dobro czy coś negatywnego?Paleta przeżywanych sytuacji jest tutaj przeogromna. I błagamy Boga by tylko te dobre chwile ogarniały nasze życie ..choć bywa różnie i każdy o tym dobrze wie z własnej biografii.
Tak naprawdę jednak od narodzenia ciągle czekamy pod jedną bramą. Odchodzimy od niej na chwilę pozałatwiać swoje sprawy, by za chwilę znowu wrócić. Jak żebrak ,który wiecznie siedzi pod drzwiami, by uzbierać na życie. No tak siedząc i zdając sobie sprawę pod jaką bramą człowiek siedzi i kumuluje dobro a także olej w kaganku, aby kiedy Pan przyjdzie w stosownej chwili otworzyć drzwi. Jaka będzie ta moja chwila?Spokojna?Pełna pogody ducha i cichego pogodzenia z losem?W cierpieniu i bólu?I jeszcze jak śpiewa Sonny Sandoval gdzie stąd pójdę?Nad wejściem naszego cmentarza napisano Czekamy na zmartwychwstanie/to zdanie przeczytałem kiedyś jako przykład w pomocach duszpasterskich/..No tak ale najpierw nie boję się powiedzieć chcemy pójść do nieba..do Domu nie gdzie indziej..a potem to sobie wszyscy powstaniemy z martwych. Nie będzie wtedy nowotworu, chorób serca, bólu odejścia i samotności tylko nowe stworzenie inne, takie prawdziwe Boże. Nasi bliscy mają to już za sobą..My kurczowo trzymamy się tej kraty i klamki..i dopóki tak robimy zwycięża Niebo w naszym życiu..i my kiedyś ostatkiem sił przeczołgamy się na drugą stronę..
Panie pozwól mi czuwać w sakramencie pokuty i modlitwy pod Twoją bramą..nie zajmę dużo miejsca, by inni mogli przejść także..Nie jestem zazdrosny naprawdę..Życzę każdemu spotkania z Tobą bo gdzie ma pójść jak nie do Ciebie?Dalej czekam na głos który kiedyś usłyszę i ciepłą Twoją dłoń którą mi podasz kiedy otworzysz drzwi…do zobaczenia!
zdjęcie Mariusz Pendzich

Nie ma miejscowości bez cmentarza, nekropolii gdzie składa się ludzkie szczątki po przebytej drodze. Śmierć to chyba najtrudniejszy moment ludzkiej egzystencji, wszyscy o nim wiemy, przygotowujemy się a jak zapuka do drzwi to nie wiadomo co robić. Boimy się , choć przecież przez całe życie mówiono nam w kościele o życiu i zmartwychwstaniu to jednak zawsze istnieje gdzieś ten cień wątpliwości. Może tylko ludzie święci tak łatwo przeskakują z życia do śmierci..Czytam jak w Pakistanie kamieniowano młodego 19 letniego człowieka za wiarę..pytano czy wierzysz? Tak… i leciały następne kamienie…aż do skutku. Młody męczennik ..myślę sobie czy ja znalazłbym w sobie tyle wiary?Żyjąc tu łatwo gadać nam wszystkim..niekiedy to nawet nie chce się do kościoła pójść a tu?19 lat i tyle wiary w sercu i to nie w Polsce ale w muzułmańskim Pakistanie. U nas w tym wieku to raczej kombinuje się jak od wiary uciec/to nie reguła/ a tam, daleko?Taki niesamowity przykład..
Widziałem i byłem przy niejednej śmierci, przeżywałem potem ten moment także kiedy odprawiałem pogrzeb a więc dokładnie znam ten odcinek życia pomiędzy śmiercią a pogrzebem. Obrazki jakie namalowało wtedy życie przekraczają naszą wyobraźnię…Ktoś kto przeżył katastrofę samolotu w Nowym Jorku opisuje jak przez sekundy widział całe swoje życie przelatując pomiędzy wieżowcami miasta i lądując na rzece Hudson..jeszcze raz rachunek sumienia i nasza możliwość powiedzenia Bogu przepraszam..
Każdy z nas ma w ręku ten jeden, jedyny otrzymany na chrzcie biały kamyk na którym wypisane jest nasze imię..to kamyk Zwycięzcy ,który dobiegł do mety. I jeszcze ci w białych szatach obok ,wcale nie nudni w takich samych strojach przyjdą do źródła a Bóg każdemu będzie ocierał łzy..jedna łza jeden problem w życiu..I jeszcze klucz przelatujących ptaków nad głową które wracają do Domu i tak bardzo przypominają o przemijaniu..I nie chcą zdjąć tej białej szaty bo w życiu starali się być uczciwi i dobrzy, dali z siebie wiele/choć mogli więcej/..prości fajni ludzie, tacy jak my/niekiedy.. przebacz nam Panie/.
I tym świętym którzy są w naszych rodzinnych albumach a umarli w białych szatach z kamykiem w zaciśniętej dłoni zapalimy świeczkę by przypomnieć, że jesteśmy, wierzymy i kiedyś do nich dojdziemy. I co jeszcze?nad rzekę moi Drodzy prać szaty, myć kamienie … „czuwajcie bo nie znacie ani dnia ani godziny”…
Wiele ciepłych , dobrych i pełnych nadziei chwil…Wasi duszpasterze Marcin i Adam /Jakubowi kapłani/

Każdy z nas jest określany poprzez miejsce w którym się realizuje. To jest to światełko, mgiełka, która snuje się za nami.W tych dużych słowach to nasze powołanie potem rodzina, środowisko naszej pracy, miejsce gdzie lubimy przebywać. I tam z reguły próbujemy trzymać fason, idzie to do przodu lepiej lub gorzej. Są jednak miejsca ciche gdzie zachowujemy się -nie boję się powiedzieć-dosyć naturalnie, jesteśmy sobą do końca.
Ktoś stoi przy ladzie, pani pakuje i kasuje a człowiek ?Uśmiecha się, dotyka palcami włosów, lekko ziewa rozglądając się widać szczęśliwy ale i taki, że nie wie za bardzo co z sobą zrobić.Stoję w kolejce do kasy i z tego miejsca doskonale to widać. I oczywiście nieśmiertelny telefon odpalany co chwilę jakby Donald Trump pisał sms za sms..Do tego parę bezbronnych min i finał.. zakup zrobiony.Nareszcie można pomknąć do domu. I jeszcze dwa zdania do tej obok..to jest naprawdę okazja, ostatnie i te inne mantry dodające pewności..I drugiej takiej już nie ma..naprawdę?Do tego szeroko otwarte oczy a mogłam zabrać z półki ,byłam pierwsza aj…Nie wspomnę o poszukiwanych rozmiarach.
Duże lustro na stoisku z butami..Popatrz mówi żona do męża są rewelacyjne i potem cały obrzęd wkładania butów, poprawiania stroju i włosów przed lustrem/no właśnie co mają włosy do butów może jakaś pani to wyjaśni?/ Pełnia szczęścia ona z kartonem wychodzi ze sklepu on z reguły uboższy nie do końca potrafi docenić jej szczęścia.
To tylko mały fragmencik każdej ludzkiej biografii gdzie moim zdaniem jesteśmy bardzo prawdziwi..przed ladą nikt nie kłamie, nie próbuje raczej grać kogoś innego. Czy my zdajemy sobie sprawę, że z takich małych puzzli składa się całe nasze życie?I ważne jest byśmy byli w tych i innych sytuacjach zawsze prawdziwi i autentyczni nawet jak nam coś nie wyjdzie. Ludzi wybaczą nam błąd ,kłamstwa raczej nie..choć nasz Pan Bóg wybacza nam wszystko. Przygotowuję na dzisiejszy wieczór katechezę o grzechu pychy..i czytam
„Porządni ludzie nie mają zranień..nieskazitelna moralność pokrywa ich skorupą idealności…Miłość Boga nie opatruje tego kto nie ma ran. Samarytanin podniósł mężczyznę bo leżał na ziemi. Weronika otarła twarz Jezusowi bo była brudna. Tak więc kto nie upadł nie zostaje podniesiony, kto się nie pobrudził, tego nie obetrą” Charles Peguy
Nasze małe i większe sprawy…mniej lub bardziej świadome., niekiedy nawet śmieszne…ale nasze. Niech będą zawsze prawdziwe nawet jak tę prawdę przypadkowo, ukradkiem zobaczymy w lustrze…fajnego wieczoru…

Fantastyczne zdjęcie naszego Adama jak zwykle stało się źródłem inspiracji do czegoś więcej. Tak to nasz wyjątkowy, jedyny kościół na naszej małej ziemi. Niepowtarzalny pod każdym względem, omodlony słowem przychodzących tu pokoleń , ciepły, po prostu nasz…Jakubowy Sośnicowicki..Nikt nigdy nie próbował zrobić z niego odbitkę, wybudować w innym miejscu …Nie da się przesadzić aury, modlitwy i ludzi tu mieszkających ..nie da się zrobić popularnego ksero..
Słowo kserografia pochodzi oczywiście z języka greckiego gdzie pierwsza część xeros to suchy a reszta to opisuję. Wiemy jakim błogosławieństwem szczególnie dla pracujących w biurze, piszących prace różnego rodzaju było wynalezienie tego urządzenia. Szybko i łatwo można zrobić potrzebną odbitkę, choć dzisiaj innych gadżetów jest mnóstwo to jednak stare dobre ksero ciągle nam służy .
Jednak to słowo przeniosło się także do słownika postaw ludzkich. Doskonała pozycja Bartka Chacińskiego o najmłodszej polszczyźnie nam to fantastycznie przybliża. Kseroboj to symbol tępego naśladownictwa. Brak im czegoś swojego a więc garściami czerpią z innych i to pod każdym względem. Występują w życiu w absolutnie nie w swojej roli, zgapiają jak powie młody człowiek z gimnazjum. Inne nazwy to echo man albo skaner. Fajne co?Znasz takich?No pewnie tak, powtarzają te same słowa, mantrują postawą, jedno i to samo ale nie od siebie. Część wikarych którzy byli u pewnego proboszcza/nie powiem kto nie/ zachowuje się dokładnie tak jak on..znam tę sytuację od podszewki a więc komuś kiedyś mówię please nie mów tak, ja już nie mogę tego słuchać. Nasz kochany Pan Bóg mówi jasno bądź zawsze sobą, ucz się od dobrych, patrz na świętych ,naśladuj ale nigdy nie trać tej Twojej iskierki i imienia po którym rozpoznaję Cię od chrztu. Zrób nawet gorzej słabiej ,ale byś w tym zawsze był Ty. Hmm nie jest to łatwe bo zawsze gdzieś tam coś wkrada się nam do głowy by być taki jak inny, pokusa wystąpienia w innej roli ale tę sytuację zostawmy dla zawodowych aktorów. Inaczej wychodzi to potem żałośnie..i zostaje tylko nisko opuszczona głowa. Licz zawsze zamiary na posiadane siły i tyle…To trzeba sobie codziennie mówić przed lustrem…rapując tak:
„Pragnę być nietypowy, niepowtarzalny, jednorazowy, oryginalny. Jeśli kopiuję to tylko w punktach ksero,gdy ktoś powiela kogoś,uważam go za zero”Paktofonika
„Kto ma szczerą zajawkę w sercu, wie jak być sobą, być prawdziwym i tak mu dopomóż Bóg”/anonim/
Kolejna przejażdżka rowerowa było extra..no to pa..może do jutra?

Pewnie nieprzeliczone są zamki, które w swoim życiu otwieraliśmy. Nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy z tej prostej czynności może dopiero wówczas kiedy naraz zabrakło klucza, tak wszystko było mechaniczne i proste rach ciach i drzwi otwarte.
W mojej biografii zdarzyły się momenty krytyczne związane z brakiem klucza. Monachium, jestem na zastępstwie, mieszkam w wieżowcu przy szpitalu. Ktoś zapukał do drzwi wyszedłem i te się zatrzasnęły. Ja bez klucza, na dole kartka ślusarz za jedyne 100 jeszcze wtedy marek otwiera każdy zamek. A to wysoki parter, drabina z zakrystii i widok dyndających kluczy w zamku..widok niesamowity. Jest godzina 22 co tu zrobić..usiadłem przed blokiem na schodach jakiś taki zagubiony. W końcu odezwał się we mnie MacGyver i przez
okienko w łazience które było zamknięte jakoś udało mi się wejść i ta radocha…A raz w Portland ME wyszedłem z mieszkania bez kluczy i dwoje drzwi się zatrzasnęło a ja sam..wszyscy byli w pracy..I tak siedzę na schodach aż tu nagle jakaś kobita z kluczami wchodzi…i mówi key…no tak, ale przecież nie mogłem się przyznać, że jestem w tarapatach. Amerykanka uśmiechnęła się i było po problemie.
Klucze i zamki tak ważne w naszym codziennej pielgrzymce.To i także moment typowo życiowy czy potrafię otwierać się na innych?Czy czasami nie wyrzucam gdzieś klucza daleko od siebie?Nie pozwalam dotrzeć do siebie , bo ktoś coś tam..Najgorzej kiedy człowiek nie chce otworzyć się słowem przepraszam..robi się z niego taki zardzewiały z nienawiści zamek..nie da się przekręcić za nic w świecie..Nie, nie Panu Bogu to się nie podoba absolutnie..A ile takich starych, zardzewiałych sytuacji jest?I niekiedy poszło o totalną głupotę..nic więcej..Tak masz rację każdy musi mieć swoje ciche sanktuarium do którego klucz ma tylko sam Bóg i dobrze..Nie wszystko musi być zapisane na flagach, coś trzeba zostawić dla siebie i Stwórcy…Nie zamykaj się nigdy tak na fest przed nikim, pokaż Twoje dobre serce które przecież masz..No wiem nie jest łatwo ale to jest olej do naszych lamp na drogę do Królestwa..Noś klucz do siebie zawsze blisko swojego serca tak go nie zgubisz i zawsze będziesz gotowy uchylić drzwi..Tylko błagam nie wyrzucaj go przed nikim..bo go już potem nigdy nie znajdziesz..i nawet św.Antoni nie pomoże..
Spokojnego wieczoru dla wszystkich..ale dzisiaj wiało na rowerze, ale dałem radę…no to pa..

Kiedy wypowiadasz słowo lizak każdy szybciutko w wyobraźni
wraca do czasu swojego dzieciństwa. No tak okrągłe, podłużne, płaskie ale oczywiście wszystkie na patyku.Cukierek na patyku wymyślił Hiszpan Enric Bernat w 1957 roku. Wiedział co człowiekowi jest potrzebne aby szybko rozprzestrzenić próchnicę. Skomponował z dostępnych mu powszechnie środków słynnego chupa-chups/chupar-lizać/.
Przebojem jednak pozostał papierek w który został zawinięty to dzieło samego Salvadora Dali.
Nasz obrazkowy jest jednak typowym produktem ,który można kupić w odpustowej budzie albo na jakimś straganie. Ma w sobie dużo prostego i kolorowego uroku. Przypomina jak umorusani biegaliśmy z lizakiem w dłoni, jak się wszystko potem kleiło ,ale radość z pochłonięcia kolorowego cukierka na patyku była przeogromna. Generalnie było biednie..taki lizak jeszcze przywieziony z zagranicy, kolorowy był symbolem czegoś więcej, że istnieje miejsce gdzie jest lepiej niż u nas. Nie poruszam tego tematu gdyż nie udało by się nam spokojnie wylądować z końcówką tego krótkiego tekstu.
Oprócz jednak słodyczy lizak posiada i delikatny wymiar negatywny może nie chodzi o samą rzecz ale czynność którą z nim łączymy. Podlizywanie się popularne zachowanie dzisiaj wobec ,tych którzy posiadają władzę i w jakimś stopniu mogą decydować o naszych losach. Najpierw człowiek bada grunt na ile można a potem zaczyna się..oczywiście musi tak być, wygramy nie ma innej opcji, jesteś naprawdę najlepszy, chcesz będę przy Tobie, ale brakuje tu serca bo jak nie wyjdzie to…no cóż takie życie,ja wiedziałem i tysiące innych historii. W Biblii apostołowie mieli od czasu do czasu takie ciągotki ale Pan wybijał im to z głowy. Cienka jest różnica między podlizywaniem a służbą..miarą pozostaje ile chcę ugrać dla siebie a ile ważna jest idea.
Oj lizaku ty taki na patyku przypominaj nam od czasu do czasu o ostatnim miejscu przy stole..Chroń mnie od wszystkich tytułów bo to nie o to chodzi w głoszeniu Królestwa..naucz traktować drugiego człowieka poważnie bez podlizywania nawet jeżeli będzie to kosztowało moją głowę..bo honor..kręgosłup dużo więcej znaczy niż słodycz lizaka …
Pogodnego wieczoru…wróciłem z roweru cały mokry ale było fantastycznie..pa

Tak… już za niedługo podejdziesz do szafy szukając świątecznego ubrania, jeszcze wypucować buty…No tak samochód został umyty wczoraj.Gotowi do spotkania, ale jeszcze czegoś brakuje ..muszą zadzwonić dzwony oznajmiające czas nabożeństwa.
Dzwony biją w różnych okolicznościach nie tylko radosnych ale i trwogi. Biją dla każdego z nas mozolnie odmierzając uciekający czas. Wczoraj wieczorem jeszcze nagłe wezwanie do chorego..
sakramenty św…rozmowa, zwykły męski uścisk będzie dobrze i łzy bliskich..Nie, nie proszę księdza..nie potrafię znaleźć słów pociechy. Dokładnie znam takie sytuacje i ich finał..wracając próbuje myśleć o czym innym ale jak?Choć jeszcze rozmawiamy o nadziei i wierze..widzę oczami wyobraźni jak ktoś dobija się już do drzwi..myślę tak jak facet „pieskie” życie każdego z nas i umykam w mrok.
Zabiją/nawet to słowo wieloznaczne/ za chwilę ku radości spotkania, czego życzę dzisiaj wszystkim uczestniczącym w liturgii. Chrystus zmartwychwstał i my kiedyś zmartwychwstaniemy to dla nas pociecha . Niech dzisiejsza niedziela będzie dla nas miejscem przeżycia głębokiej tajemnicy spotkania i to nie byle jak… przeżegnaj się pobożnie przy wejściu do kościoła, posłuchaj Słowa Bożego, nie stój na dworze wejdź do środka świątyni…Pan chce Cię kolejny raz obdarować i widzieć…ale czy Ty w to wierzysz? Tak naprawdę?
Jeszcze trochę i nad miasteczkiem popłynie dźwięk dzwonów …jaką dla mnie zaśpiewają melodię?Nie wiem…ufność pokładam w moim Panu…dobrej niedzieli ..

Mój mały dom na wyspie ludzi…

Każdy ma poczucie domu..bo nie da się inaczej.Musisz mieć swoją ojczyznę, nie ma człowieka bez tego świętego miejsca.I walczysz o niego przez całe życie, naprawiasz kiedy na ścianie pojawiają się szczeliny. Lubisz kiedy w domu ciepło napalone na kominku lub w piecu..kiedy wszyscy są już pod jednym dachem .Pamiętam jak czekaliśmy w mikulczyckim mieszkaniu na powrót ojca z kopalni..jak sięgał po cukiernicę brakowało mu cukru po wyczerpującej pracy na dole..To był moment kiedy można było zamknąć kolejny dzień. Mój dom , moja ojczyzna dziś..tyle razy opisana ale zawsze moja i dom z charakterystycznym kominem zdobiącym dach.Każdy jest za swój dom odpowiedzialny dlatego trzeba niekiedy wielkiego wysiłku i samozaparcia , by mocno stał i opierał się każdej burzy i nawałnicy. I kiedy tak się stanie stajesz dumny na progu w otoczeniu bliskich jak na amerykańskim filmie ..potem siadasz i patrzysz w niebo. Zapalasz cygaro/oj chyba za bardzo pomknąłem w patosie/i czujesz satysfakcję..Udało się przeżyć kolejny sztorm..otwierasz okna i drzwi jesteś bezpieczny…Obok ci, którzy mówią, że jesteś dla nich najważniejszy a Ty mówisz im to samo…i tak płynie leniwą strugą życie…
Panie śpij w moim domu, zostawię otwarte drzwi dla Ciebie, pokój na lewo. Kiedy znowu usłyszę Twoje kroki w modlitwie to mogę położyć się spać..i jeszcze raz dziękuję za wszystko..totalnie wszystko..wiem, ,że mnie nigdy nie zostawisz..nas nie zostawisz…

Niektórzy zaczynaja pytać co się stało?Ha..szkoła cierpliwości a poza tym trzeba trochę zgłodnieć…
Myślę, że każdy chciałby mieć w swoim życiu taką arkę do której , by uciekał kiedy jest mu źle. Jako dzieci budowaliśmy swoje miejsca schronienia gdzie przeżywaliśmy fantastyczne chwile swojej młodości.Jako dorośli możemy już tylko pomarzyć bo setki innych rzeczy to po prostu weryfikuje..i jeszcze trzeba zagrać i pokazać, że wcale nie jest tak źle.
To podaruj nam Boże taką arkę, może masz tam gdzieś jeszcze taką niewykorzystaną, nową albo może być i stara ..najważniejsza ,by przyjęła moje imię.Brakuje nam w naszych domach, miejscach pracy, życia takich sanktuariów ucieczki ale i spotkania z Toba. Tak pomyślałem dzisiaj w czasie porannej mszy św. ..ci ludzie przyszli tutaj ,bo pragną Twojej obecności..mogli spać, robić pieniądze nie ..przyszli , by choć chwilę pobyć na Twojej łodzi …potrzebują tego jak powietrza.
Każdemu dzisiaj życzę odkrycia takiej swojej życiowej arki w Panu Bogu..swoich bliskich..domu..mieszkaniu.I nie bój się /z dzisiejszej ewangelii/ wtedy wypłynąć na szerokie wody..nigdy nie jesteś sam..Ktoś pilnuje Twojego żagla, steru i wiatru..masz szansę dopłynąć…