Wirtualna parafia pw. Przebitego Boku i Łez Jezusowych zaprasza do udziału w cyklu rekolekcyjnych nauk wielkopostnych. które w miarę regularnie będą się ukazywały na niniejszej stronie.Parafia , bo to przecież wspólnota także tych, którzy zasiadają przed ekran komputera. Nie zawsze mają czas i możliwości , by korzystać z tradycyjnych form , dlatego próba

stworzenia czegoś nowego, forum na którym będzie można pogłębić swoją wiarę. Otwarta dla każdego kto ma w sercu Jezusa , ale i dla tych , którzy ciągle jeszcze szukają. Serce Jezusowe zostało otwarte dla każdego kto pragnie czegoś więcej w życiu, a łza Jezusowa razem z Krwią Przenajświętszą obmywa z każdego grzechu. Zapraszam każdego kto chce poprzez rozważanie Męki Jezusowej wejść na nową drogę.

Rozpoczynamy od dzisiejszego wieczoru i pierwszego rozważania.

Poniżej nasz kościół/prawdopodobnie gdzieś w Czechach/

przerobiony chyba z dawnej remizy strażackiej i garażu.

Wyjątkowa architektura powstała z połączenia tych dwóch użytkowych pomieszczeń. Zapraszam ,aby w kościelnych ławkach

posłuchać kolejnych nauk. A obok…pewnie mieszka ksiądz

na przeuroczej farze. Tam na końcu usiądziemy wszyscy przy śniadaniu wielkanocnym.

Gdzieś tam w moim życiu obok był zawsze jakiś starszy kapłan. Wspólnie udało się przeżyć wiele fajnych i błogosławionych przez Pana chwil. Odwiedziny, rozmowy, czerpanie z wieloletniej mądrości. I tak liczę w myślach….było ich paru. O.Czesław z Żernicy który doskonale znał się na tenisie i tłumaczył mi zawiłości tego sportu a po spowiedzi zawsze stawał pierwszy i podawał rękę aby podźwignąć z grzechów ku lepszemu. I dobry ks.Józek Ryborz…W ostatnim czasie w Wiśniczu spotykamy się w gronie ks.Jana i ks. Ryśka Stokłosy emerytowanego proboszcza z Rachowic. Wiodącym tematem aktualnych naszych spotkań stał się remont Magdalenki. I tu ks.Stokłosa zaproponował by właśnie

nasza kaplica stała się miejscem pojednania, poprawy relacji międzyludzkich oraz wzajemnego przebaczenia. Pomyślałem no cóż ciekawa propozycja godna rozważenia….

Szczególnie kiedy stary Paweł woła do nas z kart listu do Koryntian byśmy byli zgodni i by nie było wśród nas rozłamów.

Nawiązał do ówczesnego Koryntu gdzie tego brakowało i narastało napięcie pomiędzy różnymi grupami i tak słyszymy…

Jedni byli od Pawła i nie chcą inaczej.

Inni profesora Apollosa którego słuchała kolejna część.

A jeszcze inni to po Kefasowemu albo jeszcze inaczej…

Oczywiście musiał tu być zapalnik czyli ludzie Chloe którzy zawsze wszystko wiedzą. Żyją życiem innych ludzi. Napędzają się problemami innych dołączając oczywiście własne wydumane komentarze. Najlepiej zorientowani. Podpalają stosy nagromadzonych ludzkich słabości, by potem chyłkiem odejść z uśmiechem na ustach i stwierdzić ale to nie ja przecież…A uszy i lica całe czerwone…

Tak dzieje się i dzisiaj i tu świat polityki możemy zostawić na boku bo to przerasta ludzką wyobraźnię i szkoda po prostu czasu.

I w Kościele spotykamy jednak różnorodność. Jeden należy do odłamu konserwatywnego inni są liberałami. Ktoś tylko Komunia na rękę inny tylko na klęcząco. I tych problemów narosło bardzo wiele . Ile ludzi tyle poglądów. A może z tej różnorodności wyłoni się kiedyś coś dobrego?Nowego? A może dobrze że w ogóle coś się dzieje?

Paweł dzisiaj jak Jan Chrzciciel pokazuje nam palcem Jezusa.

To Jemu macie wierzyć…Jemu zaufać a przede wszystkim pójść za Nim. Nasza wiara powinna się opierać na Nim a nie na ludziach czy niejednokrotnie słabym księdzu.

Przychodzi do nas. Poznajemy nawet Jego adres

“Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie,

Galilea pogan”

Najpierw woła “Nawracajcie się!” A my słysząc te słowa po raz enty myślimy ile razy tak robiłem..gruntowna spowiedź, mocne postanowienie poprawy i co?Nic z tego nie wyszło…Mało zaufania?Mało wiary? A to przecież Bóg stoi na mojej drodze i mnie spotyka. On jest we mnie i to za darmo…Najpierw muszę to zrozumieć aby potem zaczęło się moje nawrócenie.

Tak naprawdę wszystko zaczyna się od Bożego spojrzenia…ujrzał Pan. On zawsze widzi w nas więcej, przede wszystkim szuka dobra/niewiasta cudzołożna, Nikodem/…I to nas słabych powołuje do tego byśmy byli Jego rybakami i czynili wielkie dzieła. Tylko my nie potrafimy często ruszyć z miejsca…Nie, nie jestem godzien, weź kogo innego albo mi się nie chce. Pewnie tak jest wygodniej…

A Pan namawia każdego do ryzyka pójścia za Nim. Raz rzucić sieci które nas dzisiaj motają..internetowe, konsumpcji, medialne…Zostawić je na brzegu swego życia…

I zostać zwykłym rybakiem na morzu ludzkich dusz..Pewnie

uśmiechając powiesz to nie moja bajka zostawiam to innym ale przypominam chrzest każdego z nas uczynił prawdziwym rybakiem w Jego Kościele. Co z tym zrobisz?

Jezus powiedział do nas tych kilka słów i ruszył dalej łowić…do następnego człowieka niosąc pod pachą księgę Słowa.

Oj chyba nadciąga sztorm w ludzkim sercu….trzeba kolejny raz dać Mu odpowiedź albo przynajmniej napisać list lub SMS że…

Jedną z najbardziej dynamicznych i kolorowych na szerokim spektrum reklam jest oferta turystyczna.Piękne zdjęcia, urocze zakątki świata, szybki transport zachęcają do zakupu niezapomnianych wakacji…oczywiście dla tych planujących wcześniej.

Bywają i tacy którzy łapią okazję w ostatniej minucie. Z reguły taniej ,ale z równie bogatą ofertą. Mędrcy z dzisiejszej Ewangelii

to raczej ta druga kategoria, która wyczekiwała na moment

narodzenia się Króla. Wystarczyło, że zobaczyli wyjątkową gwiazdę na niebie a szybko spakowali bagaże i ruszyli w drogę.

Hmm a co tu zabrać?Typowy zestaw turysty choć nie do końca..

PASZPORT- swojej wiary. Tak długo wyczekiwali Zbawcy i wierzyli mocno, że im Go Bóg objawi. I jeszcze zaufanie takie mocne ,bo poszli w nieznane za łuną gwiazdy. Podjęli ryzyko jak wiele innych biblijnych postaci…To symbol życia każdego z nas,

bo Bóg ciągle przychodzi do nas ukryty w codziennych znakach i wydarzeniach rozpięty pomiędzy szczęściem, radością a chorobą i śmiercią.

ODWAGĘ-nie bali się miecza Heroda. Wierzyli że kiedy będą razem to nic im się złego nie stanie i tak jest we wspólnocie

i rodzinie. Prawdziwa miłość dodaje siły i o to trzeba walczyć każdego dnia.

WIELBŁĄDY-te najszybsze i najbardziej wytrwałe. To zwierzęta pustyni środowiska wymagającego wyjątkowego hartu. Sama pustynia pozostania zawsze jednak miejscem tęsknoty za Stwórcą i Jego szukania…Chcesz znaleźć Boga? Idź w ciszę, idź na pustynię, posłuchaj głosu Boga i własnego serca.

Wielbłąd musi zgiąć kolana aby na nim móc podróżować. Chwila ukrytej w tym zwierzęciu pokory której nigdy za dużo w życiu.

Warto od czasu do czasu pochylić głowę w pokorze przed bliskimi czy spotkanym bliźnim…choć taka postawa bywa wyśmiana w dzisiejszym świecie mocnych ludzi. I potrzebujemy jeszcze cierpliwości tego zwykłego wielbłąda która pomoże nam w cichości realizować własne życie.

I nie może zabraknąć…

ZŁOTA- mówimy niekiedy “złoty człowiek” warto odkryć w sobie

swoją wartość. Poznać ,że jesteśmy dziećmi samego Boga…mężem, żoną, synem, córką…Odkryj że Bóg ale i ten drugi naprawdę Cię kocha, a życie jest realizacją powołania w miłości.

KADZIDŁO-człowiek pachnie Bożym wybraniem. Nie możemy być leniwi trzeba nam pachnieć całym sobą, mamy być odczuwalni/nie chodzi o dobre słowo, życzliwość, pomoc/ . Chrześcijanin to otwarta butelka perfum których zapach daje się od razu wyczuć…

MIRRA-tak, tak trzeba dbać o swoje zdrowie i dobre samopoczucie choć nie jest to łatwe. Człowiek dla człowieka potrafi być najlepszym lekarstwem ale i …reszty nie trzeba dopisywać.

I tak na końcu jak i my stanęli przed Dzieckiem. Co działo się w ich sercach?Myślę że uśmiechnięci ofiarowali swoje dary a potem pokój wprowadził się w ich serca. To była wycieczka ich życia i choć Herod czyhał za rogiem oni niczego już się nie bali bo znaleźli Pana. Machnęli na niego ręką i pojechali do domu.

Hmm to takie doświadczenie które my budujemy w sobie każdego dnia ucząc się od Mędrców którzy kiedyś przybyli do Betlejem.

Zawsze jesteśmy w drodze a Marcin Luter dodał”Tak naprawdę jesteśmy żebrakami.I to jest prawda”. Królami i żebrakami zapomniał dodać bo nasze życie zawsze toczy się pomiędzy…obyśmy je tylko potrafili wygrać.

Wczoraj…zupełnie bezsensownie, niespodziewanie bo przecież to jeszcze nie ten czas, wbrew jakiejkolwiek logice odszedł do naszego Pana nasz Piotrek Faliński proboszcz z niedalekiego Rudna. Dane nam było wspólnie przeżyć tyle pięknych lat począwszy od nyskiego seminarium po wczorajszy dzień. We wtorek przeszedł zabieg na sercu bo coś działo się nie tak. I to wszystko tak nagle przed świętami. Rano wysłałem mu SMS Piotrek jesteśmy z Tobą w modlitwie zaraz odzwonił Marcin jutro wychodzę. Popatrz rano odprawiłem roraty, potem podjechałem do kamilianów do spowiedzi a chwilę później w domu awaria serca…Jutro wychodzę to pogadamy…Trzymaj się Piotruś! bo tak do niego mówiliśmy.

Zawsze gotowy do pomocy. Mógłbym tu napisać kilometry tekstu

jak bardzo angażował się w parafię i powierzone mu obowiązki szczególnie ta jego ukochana straż pożarna. Nawet dzwonek w telefonie był jak syrena…Z reguły wspólnie jechaliśmy na nasze kapłańskie spotkania/zabierał mnie po drodze/ co było okazją do fajnych rozmów także i o naszym przemijaniu…I byliśmy razem w Bodzanowie u oblatów i w Ołomuńcu itd. Nawet rower ode mnie odkupił bo chciał trochę potrenować…Zresztą sportowcem był zawsze pamiętamy jak bronił naszej bramki seminaryjnej oczywiście na boisku. Cieszył się z remontów które miały miejsce w jego parafii. Był zapalonym myśliwym. U niego na urodzinach zawsze strzelaliśmy z wiatrówki a jeden z naszych gdzieś mu tam nawet dach uszkodził. I pamiętamy jego gościnność kiedy zapraszał nas na grilla co było także okazją do fantastycznych rozmów.

Piotrek zrobiłeś nam psikusa…kolegom kursowym tak przed świętami. Nie masz pojęcia jak nam trudno jest się w tym wszystkim odnaleźć. To co nie pojedziemy już razem nigdy?Nie pogadamy?Nie ponarzekamy?Twoje auto nie stanie już przed sośnicowicką farą? A Magdalenka we wrześniu?

No tak już wiesz wszystko…Ty jesteś już w Domu do którego klucze zdobywałeś przez całe swoje kapłańskie życie. W ten piątek usłyszałeś głos w skołatanym sercu że musisz wszystko zostawić i poszybować ku Ojcu. Zostawiłeś wszystko i wszystkich podniosłeś skrzydła z ziemi i wolnymi ruchami wzniosłeś się powietrze…czas wracać…I jeszcze raz spojrzałeś z góry na nas obiecując że nie zapomnisz o tych co ciągle w drodze ,także nas kolegach kursowych…Pamiętaj tam o nas…

nawet duchowo ale podjedź pod farę drzwi będą otwarte…

Ciężko dzisiaj pisać jeszcze w taki dzień…Piotrek nie martw będzie dzień kiedy i my dołączymy do Ciebie. Szkoda tylko że tak szybko musiałeś polecieć…ale Ty zawsze słuchałeś naszego Pana to dlatego…Piotrek do zobaczenia w lepszym świecie!

Kiedy w rodzinie na świat przychodzi dziecko to jest prawdziwe wydarzenie.Nareszcie jest, tak długo wyczekiwane…

Potem wszelkimi możliwymi sposobami ta radosna wieść jest wysyłana w świat. Najbliżsi z bijącym sercem i telefonem w dłoni gorączkowo dzielą się radosną nowiną. I przychodzi ten moment kiedy się chce dziecko zobaczyć na własne oczy i potem to och i ach, gratulacje i szukanie oczywiście podobieństwa…prawdziwa radość.

I jeszcze zdjęcia, dużo fotek by uwiecznić taką wyjątkową chwilę.

Tak na pamiątkę by móc to przeżyć jeszcze raz.

I tak wędrujemy dzisiaj do Betlejem. Nie mamy zdjęć ale patrząc na postawioną stajenkę zaczynamy wchodzić w aurę świąt. Pewnie i z łezką w oku wracamy do czasów naszego dzieciństwa.

Przyglądamy się bacznie wszystkim aktorom tego Bożego przedstawienia, każdy inny..co innego ma do przekazania.

Najpierw w samym centrum mały Jezus Stwórca całego przedstawienia.Obok szczęśliwi ,świeżo upieczeni rodzice Maryja i Józef. Dokładani zawsze na końcu do szopki jako korona całego przedstawienia. I słyszymy głos tego małego Króla że nie rozwiąże naszych problemów ale że chce nam dać samego siebie. Będzie zmieniał nasze życie jak narodzenie dziecka zmienia swoich rodziców. Sam Bóg staje się dzieckiem i to zrobiła Jego miłość do każdego w swoim Synu. Nie pozwala nawet na zemstę na Kainie pomimo tego że zabił swojego brata. Wypala mu na czole małą literkę jota ,pierwszą literę Bożego imienia aby nikt nie podniósł na niego ręki bo miłość..I jest to prawdziwa słabość Boga …Jego miłość do każdego z nas. Delikatnie dzisiaj w naszym kierunku wyciąga swoje rączki..Nie, nie chcemy nami zawładnąć lecz ostrożnie podnoszone zmieścić w tym naszym szczelnie wypełnionym życiu. Z tej stajni czyni dom dla każdego

i trzeba się Nim zająć o Niego zatroszczyć…bo tak jak w życiu mamy tu wszystko i radość i ból, miłość i przenikliwe zimno.

A On? Pozostanie światowej sławy Reżyserem naszego ludzkiego pielgrzymowania…

Pasterze tacy prości którzy wprost przybyli od swoich zajęć nawet rąk dokładnie nie umyli. Jeszcze pachną stodołą, sianem i zwierzętami. Ubodzy tego świata. Uwierzyli natychmiast. Nie musieli setki razy sprawdzać w internecie albo w komórce radosnej nowiny. Nie dzielili włosa na czworo. Nie brali udziału w jałowych dyskusjach o wierze które prowadzą donikąd . W swoich spracowanych dłoniach przynieśli skromne dary. Mały Jezus zwrócił im wszystkim godność. Każdy czas posiadał takich niepozornych, źle ubranych pasterzy wiecznych odsuwanych na bok. A do takich właśnie Jezus przyszedł i takich kiedyś będzie poszukiwał i ratował….

A na niebie aniołowie, niebieskie piękne ptaki. Z radości fruwali aż pod sam firmament nieba. To świat który ma nam pomóc godnie przejść życie. Stoją przy nas, stróżują i płaczą kiedy czynimy zło. Dzisiaj jednak szczęśliwi bo ich Pan przyszedł na ziemię…

Maryja z Józefem w ciszy przeżywali tajemnice wiary. Matka Boga była i jest zawsze wsparciem dla każdego z nas. Nosiła taki obszerny płaszcz w fałdach którego każdy mógł się schronić.

Może by i dla siebie coś takiego zaprojektować? Z ogromnymi kieszeniami w których zawsze będzie dużo dobrego słowa i życzliwości.

I jeszcze zwierzęta bez których smutne byłoby to przedstawienie.

To podarowany nam świat przez Boga. Ktoś kiedyś w wigilijny wieczór w oczach swojego nie zawsze dobrze traktowanego psa zobaczył wybaczam..wybaczam..wybaczam.

Jeszcze na widowni ,ale czy potrafimy całym sobą przeżywać to Boże wydarzenie? A może pozostajemy tylko pasywnymi widzami i nic więcej. Trzeba aurę i zdjęcia z tego wielkiego wydarzenia ciągle nosić w sobie i to tak blisko serca. Tylko tak w pełni przeżyjemy Boże zstąpienie na świat.

Raz podniesiona kurtyna ciągle jest w górze dopóki pielgrzymujemy. Będzie jednak taki dzień i godzina kiedy przyjdzie stary niebieski teatralny woźny i delikatnie ją opuści.

Koniec przedstawienia …czas wracać do Domu. Ważne by mieć przy sobie raz kupiony bilet..nie wolno go zgubić w zawierusze życiowej ale mocno trzymać przy sercu. Nie wolno go oddać komuś innemu bo na nim jest moje imię nadane na Chrzcie św.

Ale dzisiaj patrzmy z radością na Nowonarodzonego Pana…

weźmy Go choć na chwilę na ręce bowiem każdemu chce pobłogosławić……

Świat w którym przyszło nam żyć potrzebuje na już mocnych ludzi, instytucji o silnym autorytecie cieszących się powszechnym uznaniem. Niestety dzisiaj większość autorytetów przeżywa głęboki kryzys.

Dotyczy to rodziców/spójrzmy na poranione relacje z dziećmi/ ,

nauczycieli czy duchownych. Generalnie dzisiaj dla młodego pokolenia autorytet kojarzy się z zupełnie innymi przestrzeniami niż nam starszym. Wiodącą rolę odgrywa tu internet, kolega, koleżanka czy przynależność do określonej grupy.

W rodzinie przynajmniej kiedyś takim autorytetem odznaczał się ojciec. Miał więcej siły niż mama i większe dłonie do przytulania.

Do niego należał głos rozstrzygający w różnych trudnych sytuacjach. Był czuły, dobry ale i wymagający . Myślę że większość z nas takiego ojca miała albo jeszcze ma. Mniej mówił niż matka, ale był zawsze konkretny w przestrzeganiu reguł

panujących w rodzinie…pilnował tego.

Dzisiaj z mroku Adwentu wychodzi ku nam postać wyjątkowa przybrany ojciec naszego Pana św. Józef. Człowiek wielkiego formatu, który od samego początku musiał się zmierzyć ze scenariuszem napisanym przez samego Stwórcę.Dla jednych pozostaje młodzieńcem który zakochał się po uszy w swojej Miriam a dla innych wdowcem który staje się opiekunem Jezusa i Maryi.

W pewnym momencie na arenę jego życia wkroczył sam Bóg.

Tak misternie układany plan wesela i wspólnego życia legł w gruzach. Naprzeciw Józefa stanął sam Stwórca prosząc by Maryję zabrał do siebie mimo wszystko…

Józef stanął przed heroicznym wyborem. Dał z siebie wszystko a tu taka niespodzianka? Jaki miał wybór?

Mógł Maryję oddalić po cichu, bez rozgłosu jakby się wszystko rozeszło po kościach. Czy byłoby to sprawiedliwe wobec niej?Nic złego nie zrobiła a on nie wierzy jej słowu? Tak zakończyłaby się ich miłość.

Mógł sam się usunąć. Zostawić Ją samą, ale nie chciał tego bo przecież naprawdę był zakochany.

A może jednak podjąć to Boże wezwanie?Zaryzykować w imię miłości Boga i Maryi?Zostać przybranym ojcem Bożego Syna?

Choć przekraczało to ludzkie myślenie wybrał taką drogę i odpowiedział Bogu tak jak kiedyś Maryja. W ten sposób odsunął wszelkie podejrzenia od Matki Bożej i Jej Syna.

Dokonał tego Józef, który na kartach Pisma św. nie powiedział ani jednego słowa. Przemawiał cały czas swoją postawą. A Bóg przychodził do niego po kładce kruchej jak sen…do niego który miał ręce stwardniałe od ciężkiej pracy i serce tak kołaczące od nadmiaru emocji. Józef potrafił przede wszystkim słuchać dlatego często podnosił zwiniętą dłoń do ucha i nadsłuchiwał kroków Boga i anioła. Potrafił mocno wierzyć swemu Panu.

Dzisiaj laska w dłoni z której wyrasta nowa roślina. Symbol czegoś co jest niemożliwe ale nie dla Józefa w którego życiu kwitła wiara która stała się jego oparciem.

Prawdziwy ojciec, mężczyzna który chroni swoich bliskich. Nie obraża się na świat i ludzi. Nie wypisze nigdy swojego dziecka z religii bo dziecko musi mieć miejsce gdzie się nauczy Boga i dobrego życia. “Bierze Maryję do siebie” do domu ,troskliwy ojciec. Zawsze pozostaje w cieniu. Chroni ale i stawia wymagania.

To dzisiaj wzór dla każdego chcącego dobrze przeżyć życie mężczyzny a i nie tylko.

Jest u nas w naszym kościele. Strzeże nas ,pomaga kiedy przechodzimy do Domu naszego Ojca.

Jean Guitton napisał kiedyś:

“Odnoszę wrażenie, że czas Józefa jeszcze nie nadszedł. Nie wyszedł jeszcze z cienia..to dopiero jego początek”