Kiedy w rodzinie na świat przychodzi dziecko to jest prawdziwe wydarzenie.Nareszcie jest, tak długo wyczekiwane…

Potem wszelkimi możliwymi sposobami ta radosna wieść jest wysyłana w świat. Najbliżsi z bijącym sercem i telefonem w dłoni gorączkowo dzielą się radosną nowiną. I przychodzi ten moment kiedy się chce dziecko zobaczyć na własne oczy i potem to och i ach, gratulacje i szukanie oczywiście podobieństwa…prawdziwa radość.

I jeszcze zdjęcia, dużo fotek by uwiecznić taką wyjątkową chwilę.

Tak na pamiątkę by móc to przeżyć jeszcze raz.

I tak wędrujemy dzisiaj do Betlejem. Nie mamy zdjęć ale patrząc na postawioną stajenkę zaczynamy wchodzić w aurę świąt. Pewnie i z łezką w oku wracamy do czasów naszego dzieciństwa.

Przyglądamy się bacznie wszystkim aktorom tego Bożego przedstawienia, każdy inny..co innego ma do przekazania.

Najpierw w samym centrum mały Jezus Stwórca całego przedstawienia.Obok szczęśliwi ,świeżo upieczeni rodzice Maryja i Józef. Dokładani zawsze na końcu do szopki jako korona całego przedstawienia. I słyszymy głos tego małego Króla że nie rozwiąże naszych problemów ale że chce nam dać samego siebie. Będzie zmieniał nasze życie jak narodzenie dziecka zmienia swoich rodziców. Sam Bóg staje się dzieckiem i to zrobiła Jego miłość do każdego w swoim Synu. Nie pozwala nawet na zemstę na Kainie pomimo tego że zabił swojego brata. Wypala mu na czole małą literkę jota ,pierwszą literę Bożego imienia aby nikt nie podniósł na niego ręki bo miłość..I jest to prawdziwa słabość Boga …Jego miłość do każdego z nas. Delikatnie dzisiaj w naszym kierunku wyciąga swoje rączki..Nie, nie chcemy nami zawładnąć lecz ostrożnie podnoszone zmieścić w tym naszym szczelnie wypełnionym życiu. Z tej stajni czyni dom dla każdego

i trzeba się Nim zająć o Niego zatroszczyć…bo tak jak w życiu mamy tu wszystko i radość i ból, miłość i przenikliwe zimno.

A On? Pozostanie światowej sławy Reżyserem naszego ludzkiego pielgrzymowania…

Pasterze tacy prości którzy wprost przybyli od swoich zajęć nawet rąk dokładnie nie umyli. Jeszcze pachną stodołą, sianem i zwierzętami. Ubodzy tego świata. Uwierzyli natychmiast. Nie musieli setki razy sprawdzać w internecie albo w komórce radosnej nowiny. Nie dzielili włosa na czworo. Nie brali udziału w jałowych dyskusjach o wierze które prowadzą donikąd . W swoich spracowanych dłoniach przynieśli skromne dary. Mały Jezus zwrócił im wszystkim godność. Każdy czas posiadał takich niepozornych, źle ubranych pasterzy wiecznych odsuwanych na bok. A do takich właśnie Jezus przyszedł i takich kiedyś będzie poszukiwał i ratował….

A na niebie aniołowie, niebieskie piękne ptaki. Z radości fruwali aż pod sam firmament nieba. To świat który ma nam pomóc godnie przejść życie. Stoją przy nas, stróżują i płaczą kiedy czynimy zło. Dzisiaj jednak szczęśliwi bo ich Pan przyszedł na ziemię…

Maryja z Józefem w ciszy przeżywali tajemnice wiary. Matka Boga była i jest zawsze wsparciem dla każdego z nas. Nosiła taki obszerny płaszcz w fałdach którego każdy mógł się schronić.

Może by i dla siebie coś takiego zaprojektować? Z ogromnymi kieszeniami w których zawsze będzie dużo dobrego słowa i życzliwości.

I jeszcze zwierzęta bez których smutne byłoby to przedstawienie.

To podarowany nam świat przez Boga. Ktoś kiedyś w wigilijny wieczór w oczach swojego nie zawsze dobrze traktowanego psa zobaczył wybaczam..wybaczam..wybaczam.

Jeszcze na widowni ,ale czy potrafimy całym sobą przeżywać to Boże wydarzenie? A może pozostajemy tylko pasywnymi widzami i nic więcej. Trzeba aurę i zdjęcia z tego wielkiego wydarzenia ciągle nosić w sobie i to tak blisko serca. Tylko tak w pełni przeżyjemy Boże zstąpienie na świat.

Raz podniesiona kurtyna ciągle jest w górze dopóki pielgrzymujemy. Będzie jednak taki dzień i godzina kiedy przyjdzie stary niebieski teatralny woźny i delikatnie ją opuści.

Koniec przedstawienia …czas wracać do Domu. Ważne by mieć przy sobie raz kupiony bilet..nie wolno go zgubić w zawierusze życiowej ale mocno trzymać przy sercu. Nie wolno go oddać komuś innemu bo na nim jest moje imię nadane na Chrzcie św.

Ale dzisiaj patrzmy z radością na Nowonarodzonego Pana…

weźmy Go choć na chwilę na ręce bowiem każdemu chce pobłogosławić……

Świat w którym przyszło nam żyć potrzebuje na już mocnych ludzi, instytucji o silnym autorytecie cieszących się powszechnym uznaniem. Niestety dzisiaj większość autorytetów przeżywa głęboki kryzys.

Dotyczy to rodziców/spójrzmy na poranione relacje z dziećmi/ ,

nauczycieli czy duchownych. Generalnie dzisiaj dla młodego pokolenia autorytet kojarzy się z zupełnie innymi przestrzeniami niż nam starszym. Wiodącą rolę odgrywa tu internet, kolega, koleżanka czy przynależność do określonej grupy.

W rodzinie przynajmniej kiedyś takim autorytetem odznaczał się ojciec. Miał więcej siły niż mama i większe dłonie do przytulania.

Do niego należał głos rozstrzygający w różnych trudnych sytuacjach. Był czuły, dobry ale i wymagający . Myślę że większość z nas takiego ojca miała albo jeszcze ma. Mniej mówił niż matka, ale był zawsze konkretny w przestrzeganiu reguł

panujących w rodzinie…pilnował tego.

Dzisiaj z mroku Adwentu wychodzi ku nam postać wyjątkowa przybrany ojciec naszego Pana św. Józef. Człowiek wielkiego formatu, który od samego początku musiał się zmierzyć ze scenariuszem napisanym przez samego Stwórcę.Dla jednych pozostaje młodzieńcem który zakochał się po uszy w swojej Miriam a dla innych wdowcem który staje się opiekunem Jezusa i Maryi.

W pewnym momencie na arenę jego życia wkroczył sam Bóg.

Tak misternie układany plan wesela i wspólnego życia legł w gruzach. Naprzeciw Józefa stanął sam Stwórca prosząc by Maryję zabrał do siebie mimo wszystko…

Józef stanął przed heroicznym wyborem. Dał z siebie wszystko a tu taka niespodzianka? Jaki miał wybór?

Mógł Maryję oddalić po cichu, bez rozgłosu jakby się wszystko rozeszło po kościach. Czy byłoby to sprawiedliwe wobec niej?Nic złego nie zrobiła a on nie wierzy jej słowu? Tak zakończyłaby się ich miłość.

Mógł sam się usunąć. Zostawić Ją samą, ale nie chciał tego bo przecież naprawdę był zakochany.

A może jednak podjąć to Boże wezwanie?Zaryzykować w imię miłości Boga i Maryi?Zostać przybranym ojcem Bożego Syna?

Choć przekraczało to ludzkie myślenie wybrał taką drogę i odpowiedział Bogu tak jak kiedyś Maryja. W ten sposób odsunął wszelkie podejrzenia od Matki Bożej i Jej Syna.

Dokonał tego Józef, który na kartach Pisma św. nie powiedział ani jednego słowa. Przemawiał cały czas swoją postawą. A Bóg przychodził do niego po kładce kruchej jak sen…do niego który miał ręce stwardniałe od ciężkiej pracy i serce tak kołaczące od nadmiaru emocji. Józef potrafił przede wszystkim słuchać dlatego często podnosił zwiniętą dłoń do ucha i nadsłuchiwał kroków Boga i anioła. Potrafił mocno wierzyć swemu Panu.

Dzisiaj laska w dłoni z której wyrasta nowa roślina. Symbol czegoś co jest niemożliwe ale nie dla Józefa w którego życiu kwitła wiara która stała się jego oparciem.

Prawdziwy ojciec, mężczyzna który chroni swoich bliskich. Nie obraża się na świat i ludzi. Nie wypisze nigdy swojego dziecka z religii bo dziecko musi mieć miejsce gdzie się nauczy Boga i dobrego życia. “Bierze Maryję do siebie” do domu ,troskliwy ojciec. Zawsze pozostaje w cieniu. Chroni ale i stawia wymagania.

To dzisiaj wzór dla każdego chcącego dobrze przeżyć życie mężczyzny a i nie tylko.

Jest u nas w naszym kościele. Strzeże nas ,pomaga kiedy przechodzimy do Domu naszego Ojca.

Jean Guitton napisał kiedyś:

“Odnoszę wrażenie, że czas Józefa jeszcze nie nadszedł. Nie wyszedł jeszcze z cienia..to dopiero jego początek”

Prorok Izajasz należał pewnie do tych ludzi dla których ważna

była przyroda i świat, który go otaczał. Taki ówczesny, dobrze pojęty ekolog jakbyśmy go dzisiaj nazwali. Z otaczającego go środowiska czerpał pełnymi garściami łącząc to z Słowem które usłyszał od Pana. Sięgał do piękna natury, aby innym przekazać prawdę o nadchodzącym Zbawicielu.

U niego przecież wyrośnie różdżka z pnia Jessego…słaba na początku jeszcze roślinka która później zmieni się w dorodne drzewo. Aleksander Sołżenicyn opisywał kiedyś jak drwale pracowali przy obróbce drewna, jak układali w stosy potężne ścięte bale. I…z jednego z nich nieśmiało zaczęła wyrastać nowa roślinka. Bal leżał już trochę a tu?Taka niespodzianka…Nikt nie miał odwagi , by pociąć to drzewo..zauważyli jak chce dalej bardzo żyć.Moment ukazania jak z tego co przeznaczone na wyrzucenie, spalenie potrafiło zrodzić się coś nowego.

To jak z nami. Bóg ciągle namawia nas wybieraj dobre życie które może powstać nawet na tym, co wysuszone, zepsute czy umarłe…tylko trzeba podnieść głowę i wyruszyć w drogę.

Aby wzmocnić przekaz Izajasz wprowadził nas dzisiaj do swojego ZOO gdzie pokazał nam i zestawił ze sobą różne zwierzęta.

Ktoś pamiętam zapytał kiedyś proszę księdza kiedy usłyszymy kazanie w którym będzie choć trochę na temat zwierząt?

A na kolędzie proszono , by pogadać z panem sąsiadem, który swojego psa trzymał cały rok na dworze na zupełnie krótkim postronku. Ja już nie mogę patrzeć jak się ten pies męczy usłyszałem. W świetle Bożego Słowa zwierzę ma towarzyszyć człowiekowi w jego ziemskiej pielgrzymce. Razem mają przejść przez życie żyjąc, cierpiąc i na końcu umierając. Tragedia psa wyrzuconego na początku wakacji z auta..jak biegnie jeszcze za samochodem, by po chwili zrezygnować..Niestety jego pan już się nie zatrzymał…nie wrócił. Dramat psiaka który dalej czeka na “wyrzuconym” miejscu. Podeptano psią wierność, zelżono ofiarowaną przyjaźń. Wygrała wygoda….

Zwierzęta były także przy znanych świętych. Św.Filip

Neri miał swoją rudą kotkę i psa który wabił się Capriccio. Udało mu się nawet założyć małe ZOO. Każde zwierzę było dla niego przyjacielem. Jak pisał były odbiciem cienkich skrzydeł Anioła Stróża. I jeszcze Padre Pio ze swoim psem Leonem i św. Kamil z osłem.

Victor Hugo” Bóg daje psa.Pies jest cnotą, która nie mogąc stać się człowiekiem stała się zwierzęciem”Świat byłby smutny bez zwierząt….

Izajasz zestawił dzisiaj zwierzęta w pary które logicznie absolutnie do siebie nie pasują…

Wilk i baran

Pantera i koźle

Cielę i lew

Krowa i niedźwiedzica

I jeszcze

Dziecko wkłada rączkę do kryjówki żmii

I historia z niemowlęciem…

To wszystko wyraz ogromnej tęsknoty za pokojem między ludźmi…pokojem z całym światem i stworzeniem. Pokojem w sercu…

Ktoś powie za piękne by w to uwierzyć? To świat jałowych marzeń, nasza rzeczywistość jest brutalna. Widzimy to wszędzie a szczególnie w toczącej się wojnie.

Kto pomoże nam zrealizować nasze tęsknoty i marzenia?Czy Bóg okaże nam kolejny raz swoje miłosierdzie?

Tak przyjdzie Boży Baranek Jezus Chrystus …pokaże nam drogę do Ojca i umrze na krzyżu tylko po to by trzeciego dnia wrócić do życia. Pomoże zrealizować każde marzenie…tylko trzeba go posłuchać…

Nie trzeba być w życiu lwem…może warto pokazać swoją dobroć i siłę wykorzystać na dobry uczynek

Nie trzeba być przebiegłym jak wilk czy mocnym jak niedźwiedź może ktoś potrzebuje naszego ciepła i miłości.

I staje powoli w naszych drzwiach Ten który nadaje sens marzeniom i tęsknotom. Nam trzeba wysiąść z pociągu naszych starych przyzwyczajeń i popełnianych błędów …No tak ale jak?Skoro tam jest tak przyjemnie i ciepło. By marzenia nabrały kolorów trzeba wyjść i stanąć na peronie swojego życia..postać chwilę albo usiąść na ławeczce. Potem wyjść na miasto i dobrze się rozglądać szukać i wołać…Nie zatrzymywać się przy witrynach sklepów tylko pójść dwa kroki dalej..a znajdziesz Go…jest już blisko.

Pomiędzy Kainem a Ablem

prawie nic

cienka linia

a ta sama krew.

Bracia.

Buty prawie identyczne

chyba z tego samego sklepu

prawe bardziej znoszone

nawet sznurówki

w tym samym kolorze.

Koszule

każda po bracie

lewa kieszonka pełna miłości

mój Brat…

……………………………………………………………..

Tak było do dnia

kiedy słońce zaczęło płonąć zazdrosnym kolorem

a poszło o zwykły dym,

nie jakiś wydumany

ale ten prosty z ogniska

w którym tańczyła sobie swawolnie zawiść.

I był taki cichy wręcz niezauważalny moment

takie zagapienie się połączone z przemyśleniem

i wszystko runęło w ogień

ludzkiej zawziętości.

Kain zasępił się nad słowami jak to?

i nie znalazł odpowiedzi.

Od tej pory zaczął szukać kamienia

takiej mniej więcej wielkości jak głowa Abla

………kiedy było już po

spalił doszczętnie prawie wszystko po bracie

wyrzucił buty

pozbierał swoje rzeczy i uciekł w noc….

Biegł nie szybciej niż Bóg

który go dogonił opodal drzewa figowego

tak tam to dokładnie było…

Złapał w ramiona i potrząsnął

coś ty zrobił? Jak mogłeś?

Na nic pokrętne słowa,

i czerwone lica

i sweter miętoszony pomiędzy palcami

zdradziły go plamy krwi na koszuli.

Nie pozbawił go życia

obiecał mu przekleństwo i trud życia

Od tej pory

na czole nosił mały znak

przynależności do tych co podnieśli rękę

ale których nikt nie mógł zabić

bo miłość….

W dobie ogromnego kryzysu energetycznego, kiedy zastanawiamy się jak ogrzać pomieszczenia w których żyjemy ,

skąd wziąć opał niektórzy powoli przeszukują przepastne piwnice i zabudowania gospodarcze w celu odnalezienia gdzieś tam dawno schowanego piecyka tzw. “kozy”. I płacze człowiek dzisiaj krokodylimi łzami że był moment prosperity kiedy wszystkiego się pozbywał bo przecież gaz i gaz …i fotowoltaika. Po co trzymać stare klamory i piece wszelkiego typu a dzisiaj? No cóż pozostaje pozostać beksą.

W czasie pandemicznych porządków za starymi kościelnymi drzwiami odkryłem prawdziwy skarb no właśnie rdzawo czerwoną kozę która dzisiaj nie podłączona stoi jako dekoracja w moim mieszkaniu. Jest naprawdę wyjątkowo urokliwa…

“Oto nadchodzi dzień palący jak piec” wołał do nas Malachiasz.

No tak daje ciepło ale i spala to co niepotrzebne, oczyszcza i tu muszą uważać pyszni i nieprawi jak mówi Słowo bo będą spaleni jak słoma. Motyw ognia i pieca znany z kart Biblii/trzej młodzieńcy w piecu ognistym/ . To Bóg przychodzi wśród ognistych płomieni i pożera/mocne/nieprzyjaciół .Jego gniew uderza w tych którzy nie przestrzegają prawa. I ciekawe pojawia się nawet konkret pycha matka wszystkich grzechów. Bóg odwraca się od pysznych. To grzech dla Niego odrażający, to arogancja z jaką odrzuca się Stwórcę. Myślenie tylko i wyłącznie pod siebie i tak tworzenie dalszej drogi, bycie bogiem ale dla siebie. I tym grozi to że mogą stać się zwykłą słomą którą chętnie

niweluje ogień…Jest jednak nadzieja dla wiernych bo zobaczą Słońce Sprawiedliwości. Trzeba będzie jednak nauczyć się wymawiać pobożnie Jego imię. I tak uratuje sprawiedliwych ale i dla nas przestroga na każdy dzień by nie zajmować się inwestowaniem w słomę bo to wszystko przeminie raz dwa.

Ale kiedy to nastąpi?Data?Godzina?Rok?

Nie jesteśmy świadkami Jehowy by bawić się w liczby i wyznaczać daty. Nie znamy dnia ani godziny Ojciec wie a my patrzmy w niebo i nie zajmujmy się produkowaniem słomy.

Czas wypełnia się na naszych oczach…to kiedy jest teraz, już..

A jakie znaki będą?

OSZUSTWO-Będą ci którzy będą zwodzili używając nawet słów samego Boga i prowadzić na manowce. Wykorzystają i porzucą…

dlatego trzeba czytać jego Słowo nie horoskopy ,słuchać mądrych ludzi, modlić się i wołać Jezu ufam Tobie.

PRZEMOC I WOJNA-To rozgrywa się już na naszych oczach. To grzech który wraca do Kaina.Brat zabija brata. Owoc źle pojętej władzy która niesie ze sobą śmierć.

KLĘSKI ŻYWIOŁOWE-i to znamy bardzo dobrze.Bywa że przychodzą przez grzech braku miłości do natury w której żyjemy.

Tak trzeba nam zakasać rękawy. Czuwanie, oczekiwanie polega na zwykłym wypełnianiu obowiązków stanu

mąż niech kocha swoją żonę i dzieci

żona niech kocha swojego małżonka

troszczyć się o dzieci

docenić tego co obok, być dumnym z sukcesów innych

ksiądz to wie sam co najlepiej ma robić bo innych tego uczy.

“I włos wam z głowy nie spadnie” niezależnie od wszystkiego nawet i śmierci.Bóg przyjdzie aby zachować nawet nasze włosy…

Przyjdzie do nas w krzyżu swego Syna..

“Dzień palący jak piec” przyjdzie na każdego z nas. W popiele który pozostanie po każdym znajdzie się to co było najcenniejsze…Opadnie kurtyna i zostaną zdjęte wszystkie maski i zobaczymy swą prawdziwą twarz i wtedy On stanie przed nami jak Słońce Sprawiedliwości ….

I nie dopuści żadnego kruka ani wrony….

Co było gdyby? Film, kino , marzenia wszystko żyje z wyobraźni

która potrafi przecież przenieść każdego z nas nawet i na chwilę w inne wymiary. No dobrze to trzy, cztery i uruchamiamy …

Co by było gdyby tak na moment figury naszych kościelnych świętych zeszły z obrazów czy ołtarzy i usiadły obok nas w ławce? Już to widzę …podenerwowanie i zagubienie .O co by tu takiego świętego zapytać? A o co pytał by nas?

No tak słuchamy ich biografii w dzień liturgicznego wspomnienia.

Może i tęsknimy za wyjątkowa postawą którą reprezentowali w swoim życiu…świętym życiu.

Dołączyć do tego tłumu stojącego przed Barankiem i to w czystych, białych szatach. I jak w Niedzielę Palmową w dłoni trzymać dużą, zieloną palmę a w drugiej mały biały kamyk na którym zostało wypisane nowe imię, którego nikt nie zna tylko ten kto je otrzymuje. Może z czystej ciekawości człowiek tak zamyka i otwiera dłoń ukradkiem patrząc czy jest imię mojego Boga, którego przez całe życie nosiłem w swoim sercu. I nikt mi go nie wyrwał…nikt.

Anatolij Łunaczarskij czołowy bolszewicki ideolog w swoim epokowym dziele”Poczemu nielzia wierit w Boga” napisał:

“Religia jest jak gwóźdź. Kiedy uderzysz w głowę wbijasz go tylko głębiej.Potrzebne są obcęgi.Religię trzeba chwycić mocno i wyciągać z korzeniami. To można osiągnąć naukową propagandą

i poprzez moralną i artystyczną edukację mas”

Aj poznałem już kiedyś ten bełkot przecież moje życie spędzałem jako młody człowiek w przepięknym socjaliźmie. I nikt i niczym nie wyrwał nam wiary ze serc panie Łunaczarskij czy jak tam panu bo ja nie dałem się nigdy rusyfikować i to jest mój sukces życiowy. Tego nauczył mnie mój ojciec. Panie Anatoliju pan

pewnie gdzieś z tymi swoimi obcęgami dalej sobie siedzi /rzeczywiście robotnicze myślenie/ a wiara trwa niezmiennie… Tylko stojący przy Baranku,

ci z boku będą się dopytywać -bo jak zwykle czegoś nie dosłyszeli albo nie uważali- skąd oni się tu wzięli?

Przyszli pod tron z ucisku, ciężkiej pracy nad sobą, po 1000 odbytych spowiedziach i ciągłym mówieniu dziękuję, proszę i przepraszam…i cały czas bielili szaty we Krwi Baranka i uważali by nie było na nich ich śladu brudu…

Moi święci, błogosławieni z dumą powie Pan.Każdego pozdrawia i przytula do Boskiego Czerwonego z miłości serca. A ci płaczą wręcz ryczą z radości i siadają w ławkach odczytując z białego kamyka numer swego miejsca. Stąd na wieki będą oglądać Boże oblicze na wieki …a od czasu do czasu chodzić na zajęcia niebieskiego chóru…szczęśliwi.

W pierwszych ławkach ci, którzy dali najwięcej . MIejsce okupili nawet własną krwią.O nich Kościół powiedział “Ich życie było wyjątkowe, ciągle odmieniali oblicze tej ziemi są na pewno w niebie”

I kolejne miejsca dla wiernych, uczciwych i dobrych. Musieli zdać egzamin z codziennego życia, spotykali na swojej drodze trudnego bliźniego …to nasi rodzice i bliscy których przecież postawą niejednokrotnie żeśmy się zachwycali. I nauczyli nas dobrze pracować bo praca potrafi człowieka uszlachetnić…

I w końcu szczęśliwi nawróceni w ostatniej godzinie. Po drodze zaliczyli niejednokrotnie czyściec. Wiecznie szukający ale dobrzy ludzie. W życiu kierowali się czynionym dobrem ,choć ich losy przed Bogiem były lekko skomplikowane. NIgdy się Go nie zaparli, szukali, błądzili ale nie odeszli…Potrzebowali Boga ale jakoś nie potrafili tego sformułować. Tak naprawdę liczyli na końcu na jedną Kroplę Chrystusowej Krwi by choć zamoczyć rąbek białej szaty.

A gdzie jest nasze miejsce?Czy w ogóle będzie dla nas przygotowane?

Janusz Nowak tak pisał w wierszu “Julka Apostatka”:

Ale czy pomyślałyście o oleju/o oliwie czy pomyślałyście/Na nic się nie zdadzą wasze puste lampy/gdy wróci Ten którego nie znacie /czy zapamiętacie chociaż te dwa słowa/ aby je w ostatniej sekundzie wykrzyczeć/Galilejczyku wygrałeś/”

I to trzeba dobrze zapamiętać Galilejczyku wygrałeś dla nas życie w Twoim domu….i zapisać długopisem sposobem dziecięco -młodzieżowym na otwartej dłoni…by nie zapomnieć…

Jedną z form dzisiejszej komunikacji pozostaje sondaż i ankieta.

Wiele firm także telefonicznie sprawdza poziom wykonanej usługi przez swoich pracowników. I bawimy się w gwiazdki i punkty przyznawane za jakość wypełnionej pracy.Plus oczywiście ileś tam pytań dodatkowych .Najlepszym momentem jest jednak nieśmiertelne zdanie że cała rozmowa będzie nagrywana ,bo kto to dzisiaj komu wierzy. Kiedyś przedłużyłem rozmowę z miłą panią z firmy Mogiła.pl /jest też Grobonet.pl ooo!! nawet teraz tu na dole wyskoczyła mi reklama …chyba jakiś zmarłych mi tu sprowadzili niesamowite/ .No cóż rozmowa była ciekawa jak pomiędzy fachowcami od pogrzebów i tych rzeczy…Pytam a szef nie zapyta panią dlaczego pani tak długo rozmawiała? Uwielbiam takie dialogi albo kiedyś pani chciała mi sprzedać odkurzacz za jedyne 6000 PLN …zwodziłem ją na wszelkie sposoby ale to był wytrwały model/tak jak mapy z firmy Piętka gdybym tam kupował to dzisiaj cała fara byłaby oklejona mapami/.Pomogło dopiero kiedy zapytałem czy chce kupić gitarę mówi nie a ja..a ja nie chcę kupić odkurzacza i tak się to skończyło.

I tak wszystko przekłada się na słupki popularności. Niedoścignionymi mistrzami pozostaną zawsze politycy i ich partie. Trzymając się stołków obydwiema rękami obserwują ze strachem co tam na giełdzie popularności bo cóż kiedyś jak w naszej wierze trzeba będzie kiedyś za grzechy odpokutować przynajmniej w ziemskim czyśćcu w którego oknach dziwnym sposobem są zawsze kraty. Dlatego trzeba szybko coś naobiecywać i przez chwilę jest spokój i rośnie popularność by za chwilę….znowu krach i dalej trzeba szukać słów które nas omamią jak małe dzieci. System jest tak prosty i prymitywny a my ciągle dajemy się okrutnie i śmiesznie nabierać.

Sami oczywiście boimy się negatywnej opinii o nas, co ludzie o nas będą mówić choć w jakimś stopniu nie ma mamy na to wpływu. Ktoś wymyśli oszczerstwo i jak się bronić?

W tej tak lekko sondażowej atmosferze padło kiedyś pytanie Mistrza “A wy za kogo mnie uważacie?”

I chyba trzeba nam się w tym momencie pozbierać i podejść najlepiej pod jakiś duży krzyż.Stanąć pod nim jak małe dziecko i spojrzeć Jezusowi prosto w oczy.

Ty Jesteś Mesjasz i ważne by ta odpowiedź płynęła z dna naszego serca. Tak, tak tego bardziej lub mniej świętego ale serca które potrafi prawdziwie tęsknić za Panem. To pytanie padające na kartach Słowa będzie domagało się codzienniej odpowiedzi.

A tu wiemy że już bywa różnie.Pojawił się typ religijności który wiarę traktuje tylko jako obrzęd. Może nie jest tak do końca ale ta prawdziwa odpowiedź wypłynęła z niego razem z kilkuletnim śniegiem i więcej nie wróciła. Oczywiście potrafi o Kościele opowiadać godzinami i jeszcze gwóźdź programu to

źli księża i biskupi .

I długo snuje opowieści nawet przy piwie. I jedno i to samo i to kto to opowiadał i gdzie to było i bla bla bla. Jest też kościelnym księgowym i szybko potrafi policzyć jaki to Kościół jest bogaty i w ogóle.

Nigdy nie wspomógł Kościoła ale wyliczy wszystko…Żenada i szkoda czasu na dyskusję… Kręci się gdzieś pod krzyżem ale nie potrafi dać odpowiedzi. Dużo krzyczy i narzeka i na tym opiera się jego wiara.

Kim dla mnie jest Jezus Chrystus?

To ważne pytanie…które domaga się prawdziwej odpowiedzi inaczej stanę się miernym kibicem całkiem dobrego klubu.

Pewnie bywały chwile kiedy Jezus zmęczony ukrywał w dłoniach swoją twarz. Odchodził na bok, musiał choć chwilę odetchnąć od tłumu i tego całego gwaru. I tak trwał przez moment aż wróciły siły. I kiedyś usłyszał cichy szept o tym które przykazanie jest największe? Mówił o tym przecież.. jednak ze spokojem odpowiedział kolejny raz…wiesz to o miłości. I nie ma innej drogi do Królestwa jak przez miłość….

Każdy Żyd tekst Słuchaj Izraelu i o miłości nosił w pudełeczku ze skóry które przymocowywał do lewego ramienia i czoła. Bywało, że święte teksty wkładało się do metalowej lub drewnianej tubki i umieszczano na drzwiach domu.. To mezuza której trzeba było dotknąć a potem pocałować palce.

Kto jeszcze z nas ma dzisiaj kropielniczkę przy drzwiach?

Pamiętamy jak kiedyś pobożnie czyniliśmy znak krzyża wychodząc z domu. Gdzieś nam to uciekło w naszych nowoczesnych domach…gdzie niestety nie znalazło się miejsce na święconą wodę.

Jezus nieustannie swoimi boskimi palcami pisze na tablicy naszych serc to jedno wyjątkowe słowo.Z jednej strony takie popularne, takie ośpiewane a z drugiej tak podeptane i sponiewierane jak żadne inne. Mało pokazuje się tej prawdziwej bo taka staroświecka i niemedialna. Bardziej akcentuje się przemoc, skakanie sobie do gardła..popatrzmy tylko na polskie drogi ile tu agresji i braku wyrozumiałości.

A jaka jest ta prawdziwa…uszyta tak prosto i codziennie?

To ciepło w sercu bo wiesz, że ktoś odpisał na twój list czy wiadomość…

To twoje dziecko które zasypia w twoich ramionach i słyszysz jego cichy oddech…

To miejsce w fotelu obok tego kogo kochasz…

To setka wysłanych wiadomości i ciągłe czekanie na jeszcze…

Przyjaźń taka bez zobowiązań z kimś kogo przed chwilą poznałeś….

I miłość ta samarytańska kiedy poprawiasz choremu poduszkę lub podajesz herbatę…

To ręka podana na zgodę….

Zdjęcie bliskiej osoby którą kochasz nad życie ….

I tak całe życie uczymy się prawdziwie kochać…tego brania i dawania siebie…

MIłować Boga, bliźniego i siebie samego to program który próbujemy realizować przez całe nasze życie. Mniej lub bardziej kulawy i trudny do wykonania…Bywają jednak i chwile wielkie kiedy czujesz że miłość przenika cię całego do dna naszej duszy..Czujesz to kiedy kochasz i jesteś kochany..taka niezwykła cisza pogodzenia z Bogiem drugim człowiekiem i samym sobą.

Życie nazwało to motylami w brzuchu i coś w tym jest bo miłość taka ciągle musi fruwać pod niebiosy i wracać i słyszeć kocham cię, dobrze że jesteś….I można by pisać i pisać….

Kolejna Jezusowa lekcja przypominająca o tym co najważniejsze…Dla nas droga, ciągle kamienista z tysiącem różnych kolorów i odcieni. Może trzeba będzie sobie napisać jak młodzież na ręce albo biurku długopisem albo czym innym Słuchaj Izraelu i to o miłości też….

Nieoceniony ks.Pawlukiewicz w swojej mądrości powiedział kiedyś tak”Prawdziwy facet ma w sobie takie coś, że stoisz naprzeciw niego i wiesz wszystko..a on nic nie robi tylko stoi i patrzy przed siebie”

Może na twarzy ma wypisane pokój, bezpieczeństwo i miłość?

Chętnie się tym podzielę… To naprawdę działa…

bardziej niż markowy dres, adidasy i złoty łańcuch na szyi…