Jedną z form dzisiejszej komunikacji pozostaje sondaż i ankieta.

Wiele firm także telefonicznie sprawdza poziom wykonanej usługi przez swoich pracowników. I bawimy się w gwiazdki i punkty przyznawane za jakość wypełnionej pracy.Plus oczywiście ileś tam pytań dodatkowych .Najlepszym momentem jest jednak nieśmiertelne zdanie że cała rozmowa będzie nagrywana ,bo kto to dzisiaj komu wierzy. Kiedyś przedłużyłem rozmowę z miłą panią z firmy Mogiła.pl /jest też Grobonet.pl ooo!! nawet teraz tu na dole wyskoczyła mi reklama …chyba jakiś zmarłych mi tu sprowadzili niesamowite/ .No cóż rozmowa była ciekawa jak pomiędzy fachowcami od pogrzebów i tych rzeczy…Pytam a szef nie zapyta panią dlaczego pani tak długo rozmawiała? Uwielbiam takie dialogi albo kiedyś pani chciała mi sprzedać odkurzacz za jedyne 6000 PLN …zwodziłem ją na wszelkie sposoby ale to był wytrwały model/tak jak mapy z firmy Piętka gdybym tam kupował to dzisiaj cała fara byłaby oklejona mapami/.Pomogło dopiero kiedy zapytałem czy chce kupić gitarę mówi nie a ja..a ja nie chcę kupić odkurzacza i tak się to skończyło.

I tak wszystko przekłada się na słupki popularności. Niedoścignionymi mistrzami pozostaną zawsze politycy i ich partie. Trzymając się stołków obydwiema rękami obserwują ze strachem co tam na giełdzie popularności bo cóż kiedyś jak w naszej wierze trzeba będzie kiedyś za grzechy odpokutować przynajmniej w ziemskim czyśćcu w którego oknach dziwnym sposobem są zawsze kraty. Dlatego trzeba szybko coś naobiecywać i przez chwilę jest spokój i rośnie popularność by za chwilę….znowu krach i dalej trzeba szukać słów które nas omamią jak małe dzieci. System jest tak prosty i prymitywny a my ciągle dajemy się okrutnie i śmiesznie nabierać.

Sami oczywiście boimy się negatywnej opinii o nas, co ludzie o nas będą mówić choć w jakimś stopniu nie ma mamy na to wpływu. Ktoś wymyśli oszczerstwo i jak się bronić?

W tej tak lekko sondażowej atmosferze padło kiedyś pytanie Mistrza „A wy za kogo mnie uważacie?”

I chyba trzeba nam się w tym momencie pozbierać i podejść najlepiej pod jakiś duży krzyż.Stanąć pod nim jak małe dziecko i spojrzeć Jezusowi prosto w oczy.

Ty Jesteś Mesjasz i ważne by ta odpowiedź płynęła z dna naszego serca. Tak, tak tego bardziej lub mniej świętego ale serca które potrafi prawdziwie tęsknić za Panem. To pytanie padające na kartach Słowa będzie domagało się codzienniej odpowiedzi.

A tu wiemy że już bywa różnie.Pojawił się typ religijności który wiarę traktuje tylko jako obrzęd. Może nie jest tak do końca ale ta prawdziwa odpowiedź wypłynęła z niego razem z kilkuletnim śniegiem i więcej nie wróciła. Oczywiście potrafi o Kościele opowiadać godzinami i jeszcze gwóźdź programu to

źli księża i biskupi .

I długo snuje opowieści nawet przy piwie. I jedno i to samo i to kto to opowiadał i gdzie to było i bla bla bla. Jest też kościelnym księgowym i szybko potrafi policzyć jaki to Kościół jest bogaty i w ogóle.

Nigdy nie wspomógł Kościoła ale wyliczy wszystko…Żenada i szkoda czasu na dyskusję… Kręci się gdzieś pod krzyżem ale nie potrafi dać odpowiedzi. Dużo krzyczy i narzeka i na tym opiera się jego wiara.

Kim dla mnie jest Jezus Chrystus?

To ważne pytanie…które domaga się prawdziwej odpowiedzi inaczej stanę się miernym kibicem całkiem dobrego klubu.

Pewnie bywały chwile kiedy Jezus zmęczony ukrywał w dłoniach swoją twarz. Odchodził na bok, musiał choć chwilę odetchnąć od tłumu i tego całego gwaru. I tak trwał przez moment aż wróciły siły. I kiedyś usłyszał cichy szept o tym które przykazanie jest największe? Mówił o tym przecież.. jednak ze spokojem odpowiedział kolejny raz…wiesz to o miłości. I nie ma innej drogi do Królestwa jak przez miłość….

Każdy Żyd tekst Słuchaj Izraelu i o miłości nosił w pudełeczku ze skóry które przymocowywał do lewego ramienia i czoła. Bywało, że święte teksty wkładało się do metalowej lub drewnianej tubki i umieszczano na drzwiach domu.. To mezuza której trzeba było dotknąć a potem pocałować palce.

Kto jeszcze z nas ma dzisiaj kropielniczkę przy drzwiach?

Pamiętamy jak kiedyś pobożnie czyniliśmy znak krzyża wychodząc z domu. Gdzieś nam to uciekło w naszych nowoczesnych domach…gdzie niestety nie znalazło się miejsce na święconą wodę.

Jezus nieustannie swoimi boskimi palcami pisze na tablicy naszych serc to jedno wyjątkowe słowo.Z jednej strony takie popularne, takie ośpiewane a z drugiej tak podeptane i sponiewierane jak żadne inne. Mało pokazuje się tej prawdziwej bo taka staroświecka i niemedialna. Bardziej akcentuje się przemoc, skakanie sobie do gardła..popatrzmy tylko na polskie drogi ile tu agresji i braku wyrozumiałości.

A jaka jest ta prawdziwa…uszyta tak prosto i codziennie?

To ciepło w sercu bo wiesz, że ktoś odpisał na twój list czy wiadomość…

To twoje dziecko które zasypia w twoich ramionach i słyszysz jego cichy oddech…

To miejsce w fotelu obok tego kogo kochasz…

To setka wysłanych wiadomości i ciągłe czekanie na jeszcze…

Przyjaźń taka bez zobowiązań z kimś kogo przed chwilą poznałeś….

I miłość ta samarytańska kiedy poprawiasz choremu poduszkę lub podajesz herbatę…

To ręka podana na zgodę….

Zdjęcie bliskiej osoby którą kochasz nad życie ….

I tak całe życie uczymy się prawdziwie kochać…tego brania i dawania siebie…

MIłować Boga, bliźniego i siebie samego to program który próbujemy realizować przez całe nasze życie. Mniej lub bardziej kulawy i trudny do wykonania…Bywają jednak i chwile wielkie kiedy czujesz że miłość przenika cię całego do dna naszej duszy..Czujesz to kiedy kochasz i jesteś kochany..taka niezwykła cisza pogodzenia z Bogiem drugim człowiekiem i samym sobą.

Życie nazwało to motylami w brzuchu i coś w tym jest bo miłość taka ciągle musi fruwać pod niebiosy i wracać i słyszeć kocham cię, dobrze że jesteś….I można by pisać i pisać….

Kolejna Jezusowa lekcja przypominająca o tym co najważniejsze…Dla nas droga, ciągle kamienista z tysiącem różnych kolorów i odcieni. Może trzeba będzie sobie napisać jak młodzież na ręce albo biurku długopisem albo czym innym Słuchaj Izraelu i to o miłości też….

Nieoceniony ks.Pawlukiewicz w swojej mądrości powiedział kiedyś tak”Prawdziwy facet ma w sobie takie coś, że stoisz naprzeciw niego i wiesz wszystko..a on nic nie robi tylko stoi i patrzy przed siebie”

Może na twarzy ma wypisane pokój, bezpieczeństwo i miłość?

Chętnie się tym podzielę… To naprawdę działa…

bardziej niż markowy dres, adidasy i złoty łańcuch na szyi…

W dobie kiedy odchodzi się od odbiornika TV i to z różnych powodów znalezienie ciekawego kanału jest pewnego typu ekwilibrystyką. No znając choć trochę języki można wejść na popularnego satelitę i tam moim zdaniem dwie ciekawe propozycje 3Sat oraz francusko-niemieckie Arte. W czasie powszechnej nagonki na wszystko co pochodzi zza Odry rodzi się kolejny problem który dla mnie jednak nie istnieje. Dla mnie ważne są przekazywane treści. Dosyć politycznych dywagacji przejdźmy do sprawy. Na Arte przez dłuższy czas prezentowano cykl reportaży o europejskich klasztorach jako świadkach tego co niewidzialne. Niesamowity kunszt podejścia do tematu. Prezentowano klasztory nie tylko katolickie bowiem założeniem był człowiek żyjący w klasztornych murach i przygotowujący się do przejścia do Domu Ojca. Ile tam było szczerego uśmiechu, dobroci,wzajemnej pomocy każdy zakonnik starał się być świadkiem Dobrej Nowiny. Poprzez modlitwę i pracę gotują się na drogę do Królestwa i na tym szlaku umacniają jeszcze innych.

Ostatnie zdjęcia każdego odcinka gromadziły mnichów czy mniszki na klasztornym dziedzińcu i stamtąd wszyscy machali do unoszącego się w górze drona który ich filmował. Moment przypominający mi ewangelijną scenę Jezusowego Wniebowstąpienia.

NIczego nie filmowali, bez żadnych smartfonów i aparatów byli wpatrzeni w niebo i nic więcej ich nie interesowało.

Mało rozmawiamy o niebie. No tak jak jest pogrzeb to ktoś tam powie że może bliska osoba jest w niebie ale tak….A przecież chcemy się tam kiedyś dostać. Zostawić te wszystkie cichcem zbierane klamory i pójść do Domu…

Potrafimy wiele zrobić, jesteśmy totalnie zaradni, mamy poukładane konta choć jakoś tym wszystkim ostatnio jakby zatrzęsło …pandemia i wojna weryfikują nasze życie. A i tak jeszcze każdy lata gdzieś dorobić ciągle mało i pieniądze pieniądze i jeszcze raz ta mamona która trzyma nas za twarz.

To nie było łatwe pożegnanie dla naszego Pana kiedy musiał opuścić swoich uczniów. No tak życie to przecież mała chwila liczona w dziesiątkach lat ale..zawsze zostaje to ciepło po uścisku dłoni i zapach. Może Pan wcześniej zgromadził swoich przy ognisku ,każdemu coś szepnął na ucho przed rozstaniem. Może podziękował tak po męsku przyciskając każdego do siebie, tak jak tylko mężczyźni potrafią. Wcześniej na ich sercach wypisał testament który mieli wypełnić.

I bywa że ktoś wyjeżdżając zostawia jeszcze małe kartki z ciepłymi słowami które ukrywa wszędzie aby potem po ich znalezieniu jeszcze choć na chwilę odezwać się choćby jednym zdaniem …choć sam będzie już daleko. I litery kreślone znajomą dłonią i zapach…

I jest taki piękny tekst z 14 w.

„Chrystus ma tylko nasze ręce by czynić dobro

Ma tylko nasze stopy by prowadzić ludzi drogą

Ma tylko nasze usta aby o Nim opowiadać

Ma tylko naszą pomoc by ludzi do Niego prowadzić”

Trzeba nam codziennie schodzić z góry Tabor i stawać się świadkami Jego Słowa. I mocniej trzeba nam uwierzyć że kiedyś zostanie spełniona Jego obietnica. Wejdziemy do Domu Ojca nasze ciało zostanie uwielbione. A potem dotkną nas Jego ciepłe dłonie, spojrzą pełne miłości oczy ..i ten uścisk na powitanie.

Św.Antoni kiedyś powiedział”Nie zapomnę o Tobie wypisałem Cię na moich rękach” Tak naprawdę wypisuje nasze imię na dłoniach Syna..atramentem jest Jego krew a jako pióra używa gwoździ.

Może warto od czasu do czasu położyć się na łące albo spojrzeć z samochodu na niebo….do czasu kiedy niebieski dron przestanie nas filmować ale wtedy zakończymy ostatni odcinek naszego życia i wrócimy po prostu do Domu…naszego Domu.

W każdy niedzielny wieczór po całym dniu biegania otwieram parafialną skarbonę a właściwie worek wysypując zawartość na biurko. I tu można by otworzyć miejsce dla hejtu jacy to księża bogaci, pazerni, jak ograbiają biedny lud z ostatniego grosza i tak dalej….Ale zostawmy na razie ten świat …Z worka wysypuje się polska waluta w dużej części bilon plus niekiedy euro, korony czeskie, forinty ostatnio! i jeszcze jakiś nieaktualny bilon, cukierek i zwinięte rachunki z pobliskiego marketu. Tak to środki przeznaczone na utrzymanie parafii ,ale także i kurii diecezjalnej.

I tu zawarte jest serce tego ludu czują się odpowiedzialni, są

solidarni w utrzymywaniu całej wspólnoty. Tak było jest i pewnie będzie.

Oczywiście istnieje grupa, która oczywiście NIGDY…bo przecież..resztę można wyczytać z prawie każdego portalu internetowego, można wstawić parę medialnych historii jak to kiedyś….Ci nigdy nawet nie zbliżą się do skarbony, im pozostaje tylko cięty język i głośne szczekanie na wszystko i wszystkich.

Mają zawsze najwięcej do powiedzenia pomimo tego, że z Kościołem nie maja nic wspólnego ale to oni nas pilnują i wyznaczają standardy naszych zachowań. Spróbuj się wychylić zaraz dostaniesz w nos..pobożniejsi niż znajomy pustelnik.

To boli kiedy Kościół łączy się li tylko z groszem, przecież to zupełnie co innego.

Dzisiaj przy skarbonie stanęła biedna wdowa. Niedawno straciła kochanego męża. Jezus ją wypatrzył w tłumie. Dla Żydów była osobą przegraną, bo nie miała już nikogo bliskiego. I ona właśnie wrzuciła do skarbony to co miała. Zrobiła to z prawdziwej miłości. Dyskretnie jakby chciała wykrzyczeć”Daję wszystko, nie mam już nic, Tobie ufam i oddaję moje życie”

Ta kobieta przy skarbonie to nasze matki, ciotki, babcie i znajome Ks.Szymik nazwał je „narzeczone Pana Boga”. Niezastąpione przy wychowywaniu wnuków, wyjmujące z zanadrza zaoszczędzone banknoty bo jak to dziecku nie dać..Odległe a bliskie,wrażliwe, kruche. Dużo się modlą. Cały czas na dyżurze.

To prawdziwe skarby Kościoła i rodziny.

Unoszący się dym kadzidła symbolizuje nasze modlitwy biegnące ku Bogu…naszą ofiarę dla Boga i bliźniego. Dać Mu coś od siebie to moment zasługiwania…kiedyś i On uśmiechnie się do nas.

I da nam dwa grosze jeden dla nas a drugi dla tego kogo kochasz

kto jest dla Ciebie najważniejszy….